Mimar Sinan, sadece mimarisiyle değil, mimariyi icra ediş biçimiyle de çağının ilerisinde bir mimardır. Sinan'a göre mimarlık, sadece yapıyı tasarlamak değil, onu yerinde deneyimlemek ve tüm aşamalarıyla tasarım sürecinin içinde yer almaktır. Bu nedenle tasarımın ana damarını oluşturan fikir, merkezde çekirdeği oluşturan bir mimari merkez, bu mimari merkez etrafında örgütlenmiş bir müze ve onu besleyen kamusal alanlar ele alınmıştır. Bu sayede hem mimari merkezin kullanıcıları hem de müze ziyaretçileri, atrium ve kamusal alanların sağladığı görsel süreklilik içinde güncel mimari eserleri deneyimleme fırsatı bulacak. Binada bütünlük fikrini ön plana çıkarmak için tüm birimleri içeren hacim. Mimarlık merkezinin müze sergileme alanları, atölyeleri ve çalışma alanları bir kabuk altında toplanmıştır. Bina müze girişi, fuar alanı ve kültür yolu aksına paralel olacak şekilde döndürülmüştür. Bu yönden gelen aks ile yapının eksi kotundan ulaşım sağlanmaktadır. Eksi kotta yer alan atrium, girişte yer alan amfi atrium tasarımı ile bütünleşerek bütünsel bir görsellik oluştururken tüm yapı boyunca doğal ışık sağlamaktadır. Müze tasarımında ışık kullanımına önem verilmiştir. Binanın kendisi aslında bir müze gibidir. Mimarlık merkezi ile müzenin bütünleşmesi, ziyaretçilere Sinan'ı her an anlama ve deneyimleme fırsatı sunuyor. Yapı, birimleri fiilen hiçbir zaman birbirinden ayırmıyor. Sinan'ı Sinan'da anlamaktır. Kent, insanların kolektif hafızası olduğu gibi, nesnelerin ve yerlerin hafızasıyla da ilişkilendirildiği söylenir. Başka bir deyişle; bir bütün olarak ele alındığında kent, pek çok mekânsal ve nesnel öğeyi içinde barındıran bir koleksiyondur. Elementlerin birbiriyle bütünleşmesini sağlayacak en önemli temalardan ikisi olarak "Bağlantı" ve "Geçirgenlik" akla gelmektedir. Çevre bilincinin olduğu her ortamda, bina içinde konsantrasyonu sağlayacak bir izolasyon kadar, dışarıyla bütünleşecek bir kurgu önem kazanıyor.​